Ég átti afmæli 23. apríl og ég varð 22.

Mér fannst erfitt að opna augun við hamingjuóskir og var óvenju melanchólísk

miðað við innbyggðu hamingjugenin mín sem yfirleitt blómstra á afmælum.

Fannst ég furðulega gömul og lítil í senn.

Ég hafði ekki gert nein veisluplön og mér fannst eins og að það væri ekki til neins að upphefja daginn, jú þó, ég fór í rauðann kjól.

Þegar skólanum lauk fór ég í móðurföðurhús og sá mér til mikillar gleði að amma mín hunángskona hafði bakað tvö epplapæ og bollur!

Eldhúsborðið skreytt með kertum og allskyns afurðum sykurfélagra Íslands.

Ég hrindi svo í góðar konur sem að komu í afmælisveislu sem varð eiginlega barnaafmæli, en vinkonur mínar hafa einmitt verið mjög iðnar að koma littlum krílum í heiminn.

Aðal númer afmælisveislunar var einmitt Mikael Benjamín, tveggja mánaða og fékk okkur allar til að kikna í hnjáliðunum.

Hér koma nokkrar myndir úr gleðinni.

P.S Þið sem munduð ekki eftir afmælinu mínu eigið bágt.